Պերճախոս լռություն էր իջել սահմանին,Զորքերը շարված սահմանի եզրին,
Աղոթում էին հանուն լույս կյանքի:
Չէր ուզում անցներ գիշերն այդ ամպոտ
Զինվորը արդեն քնին էր կարոտ,
Հաշվում էր ժամեր տունդարձի համար
Ու դիրքավորվում սահմանին հարմար:
Ծանր ու լարված գիշերն այդ անցավ,
Առավոտ լուսո մի նամակ ստացավ,
Որ իբրև տուն է նա արդեն գնում.
Կարող է գնալ, քնել մոր գրկում:
Երկու տարի է արդեն բանակում
Հայոց պարտքն է նա իր կատարում,
Երկու տարի է, ինչ տնից հեռու
Երդումն է պահում նա իր ակնառու:
Վերջապես եկավ սպասված օրը,
Հիմա ցնծում են բոլոր բոլորը,
Ուրախ են, անհոգ,ժպիտով լեցուն.
Չէ՞ որ զինվորն է եկել այսօր տուն:
Մինչ նրա գալը որքան ենք տխրել,
Որքան մտածել, արտասուք թափել,
Ամեն վայրկյան աղոթք ենք արել
Ու տունդարձի մասին մտածել:
Անցան գնացին օրերն այդ անգութ,
Դառնալով պայծառ ու գորովագութ.
Տունը լցրել են ծիծաղն ու ջերմությունը
Եվ շուրջ պար է բռնել ամբողջ հայությունը:
Նաիրա Առաքելյան ✔
Комментариев нет:
Отправить комментарий