Ապրեցնող զգացմունք

Մեր այս կյանքում դյութական,

Կա մի հեքիաթ արդիական,

Ուր զգացմունքն է ապրում

Ու հույզերը մեր ապրեցնում։

Սեր ենք կոչում այդ անվեհեր,

Զգացմունքը վեհ, ալեհեր

Գորովանքով փորձում տածել

Եւ լոկ լավը միայն կարծել։

Դյութիչ ու հեզ կույսի նման,

Խոնարհում է դեմքն աննման,

Որ գերի մեզ իր գույներով

Ու օծի նոր էներգիայով։

Վառ լուսավոր իր հայացքում,

Կարգախոս է մի մեծ ապրում,

Որ խոսուն է լռության մեջ,

Եւ լուսավոր մթության մեջ։

Պերճախոս է այդ անիծված

Լռությունը սիրով լցված,

Որ կապում է երկու սրտեր

Եւ տանջում է շատ անգամներ։

Բայց թե սիրես դու իսկապես,

Կզգաս բերկրանք դու հենց այնպես

Կկապվես դու հազար թելով,

Կնվիրվես` ամբողջ հոգով։

Կուռքի նման կմեծարես,

Բայց հենց թախծես`կհալածես,

Հետո նորից դու այն կզգաս`

Ինքնամոռաց կհավատաս.

Հենց այն սերը,որ ցավեցրեց,

Քո նուրբ սիրտը նետով խոցեց, 

Նա կարող է քեզ բարձրացնել,

Անթեւ թռչել սովորեցնել:
                                                          Նաիրա Առաքելյան ✔